تیرماه سالگرد اعتراضات مردم خوزستان به بی آبی و تشنگی در سال ۱۴۰۰ است. روزی که معترضان در شهرهایی چون سوسنگرد، اهواز، شادگان، ماهشهر، ایذه و حمیدیه به خیابانها آمدند. مردمی که با شعارهای «آب ما کو؟ هور ما کو؟»، «تشنهام؛ آب حق من است» و حتی «مرگ بر خامنهای» «مرگ بر دیکتاتور» اعتراض خود را به نظام جمهوری اسلامی، ابراز کردند.
پاسخ جمهوری اسلامی به این فریادها، سرکوب مسلحانه بود. منابع محلی و حقوق بشری معتبر ۱۲ جانباخته این اعتراضات را با نام و مشخصات زیر معرفی کردهاند:
۱. مصطفی نعیماوی، ۳۰ ساله، شادگان – اهواز، ۱۶ تیر
۲. قاسم ناصری (خضیری)، ۱۷ ساله – کوت عبدالله، ۱۷ تیر
۳. محمد چنانی – شوش، ۲۰ تیر
۴. عیسی بالدی، ۲۷ ساله – ماهشهر، ۲۰ تیر
۵. محمد کروشات، ۲۰ ساله، اهواز (کوی علوی)، ۲۰ تیر
۶. امید آذرخوش، ۲۰ ساله – الیگودرز (همراه حمایت از خوزستان)، ۲۱ تیر
۷. هادی بهمنی، ۱۷ ساله – ایذه، ۲۹ تیر
۸. فرزاد فریسات (حمزهالفریساوی)، ۲۴–۳۲ ساله (براساس منابع متفاوت)، اهواز، ۲۱ تیر
۹. میثم عچرش, ۲۰ ساله – ماهشهر، ۲۱ تیر
۱۰. حمید مجدم (جوکاری)، چمران
۱۱. محمد عبداللهی – ایذه
۱۲. امیر مشاریعبادی، زخمی شد و ۲۳ تیر در بیمارستان کشته شد.
بیآبی در خوزستان تنها یک بحران محلی نبود، بلکه یک شورش سیاسی بود علیه ناکارآمدی سیستماتیک و فساد ساختاری جمهوری اسلامی.
اکنون در تیر ۱۴۰۴، همان بیآبی دوباره در حال به هم ریختن زندگی مردم است؛ از خوزستان تا اصفهان و از سیستان و بلوچستان تا تهران. آبفای تهران از مردم خواسته “تانکر بخرند”!سیاست جمهوری اسلامی، مدیریت بحران نیست؛ تولید بحران و تجارت مرگ است.
مردم خوزستان سالهاست هزینه این ستم را با جان و زندگی خود میپردازند، اما فریادشان خاموش نشده است. باید یاد خیزش تیر ۱۴۰۰ را زنده نگهداریم، نه فقط برای یادآوری گذشته، بلکه برای سازماندهی آیندهای که در آن آب، زندگی و کرامت انسانی، گروگان جمهوری اسلامی نباشد.
