سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، کارگران پیمانکاری مجتمع گاز پارس جنوبی در نخستین مرحله از اعتصاب و تجمع درون‌پالایشگاهی خود، صدای اعتراض‌شان را علیه بیحقوقی، تبعیض و شرایط سخت معیشتی طنین‌انداز کردند.
این کارگران با پنج مطالبه مشخص از بازنگری در طرح طبقه‌بندی مشاغل و اجرای نظام اقماری «دو هفته کار، دو هفته استراحت» تا تأمین ایاب‌وذهاب و جبران حذف امکانات رفاهی، خواستار پایان دادن به وضعیت فرساینده‌ی معیشتی خود شدند. آنان هشدار داده‌اند که اگر تا دو هفته آینده پاسخی نگیرند در ۲۰ آبان، به همراه خانواده‌هایشان در برابر ساختمان ستاد مجتمع گاز پارس جنوبی تجمع دیگری خواهند داشت و در صورت بی‌توجهی، اعتراض را به فرمانداری عسلویه خواهند کشاند.
این حرکت تازه، ادامه موجی است که در آبان و آذر ۱۴۰۳ با تجمعات خانوادگی و ۱۶ هفته اعتراض پی‌درپی کارگران پارس جنوبی آغاز شد و حالا به شکل مرحله‌مند و سازمان‌یافته بازگشته است.
ریشه این اعتراضات در سیاست‌های کلان وزارت نفت و جمهوری اسلامی است که با واگذاری گسترده بخش‌های کلیدی صنعت نفت و گاز به پیمانکاران، ساختاری نابرابر و تبعیض‌آمیز ایجاد کرده‌اند. در این ساختار، کارگران پیمانی از بیمه، مزایا و مسیر ارتقای شغلی شفاف و آینده مطمئن محروم مانده‌اند. ناامنی شغلی، بردگی مزدی و حذف مزایای پایه، بخشی از ساختاری است که جمهوری اسلامی برای کل طبقه‌ی کارگر ایران و مزدبگیران ساخته است.
نظامی که با تشدید تحریم‌ها پس از فعال شدن مکانیسم ماشه، هزینه‌های جنگ‌افروزی منطقه‌ای و پافشاری بر برنامه اتمی و موشکی خود را بر زندگی روزمره جامعه ایران تحمیل کرده است و هر روز اقتصاد را بیشتر به سمت فروپاشی میبرد و زندگی میلیون‌ها مزدبگیر را به مرز نابودی می‌کشاند.
