آرایش تیمی نخ‌نمای جمهوری اسلامی بازهم اتفاق افتاد. درست یک روز پس از اینکه چهره‌های ارشد نظام از جمله پزشکیان، عراقچی و لاریجانی در یک روز اعلام کردند که حتی در صورت مذاکرات، جمهوری اسلامی به مسیر قبلی ادامه خواهد داد، خامنه‌ای خود وارد عمل شد تا موضع رسمی و شفاف حکومت در قبال مذاکرات و رابطه با آمریکا را اعلام کند.
خامنه‌ای به مناسبت سالروز تسخیر سفارت آمریکا، روز دوشنبه ۱۲ آبان‌ماه در سخنرانی خود گفت:
«اختلاف جمهوری اسلامی و آمریکا، اختلافی ذاتی و تقابل منافع دو جریان آمریکا و جمهوری اسلامی است و تنها در صورتی که آمریکا پشتیبانی خود را از رژیم ملعون صهیونیستی به‌طور کامل قطع و پایگاه‌های نظامی خود را از منطقه جمع‌آوری کند و در امور آن نیز دخالت نکند، درخواست آمریکایی‌ها برای همکاری با ایران نه در آینده نزدیک بلکه برای بعدها، قابل بررسی خواهد بود.»
خامنه‌ای همچنین در پاسخ به افرادی چون روحانی، ظریف، تاجزاده و کروبی که تاکید می‌کنند «ما در برابر آمریکا تسلیم نشدیم اما آیا تا ابد هم با آن رابطه نخواهیم داشت» صراحتا گفت: «ذات استکباری آمریکا چیزی جز تسلیم را قبول نمی‌کند که این را همه رؤسای جمهور آمریکا می‌خواستند اما به زبان نمی‌آوردند ولی رئیس‌جمهور فعلی آن را به زبان آورد و در واقع باطن آمریکا را لو داد.»
این صحبت‌های خامنه‌ای در ادامه اظهار نظرهای دیگر مقامات نظام، در وهله اول پاسخی است به انتقادات درون نظام و ایجاد موضعی واحد و منسجم که بتواند اتحاد بدنه رژیم را حفظ کند؛ این تلاشی است برای ایجاد اجماع درون نظامی که همچنان خامنه‌ای ستون خیمه آن باشد و باید برنامه‌های هسته‌ای، موشکی و نیابتی را همچون گذشته ادامه دهد.
از سوی دیگر، این صحبت‌های خامنه‌ای و دیگران دارد همزمان با گمانه‌زنی‌ها از آغاز دور تازه مذاکرات با آمریکا طرح می‌شود. به نظر می‌رسد حکومت دارد پیش‌شرط‌ها و مواضع خود روی میز مذاکرات احتمالی را اعلام می‌کنند تا هم دنیا در جریان باشد و هم بدنه اصولگرای نظام با شنیدن حرف‌های مربوط به مذاکره، دچار تشتت نشوند.
خامنه‌ای با یک بن‌بست کامل روبروست و می‌داند دولت آمریکا و متحدینش قرار نیست که در مذاکرات احتمالی آتی سیاست مماشات و کوتاه آمدن در برابر خواسته‌های جمهوری اسلامی را داشته باشند؛ در مقابل اما ساختار اقتصادی سیاسی نظام با یک روند فروپاشی روبروست که می‌تواند به اعتراضات توده‌ای منجر شود و به همین دلیل می‌داند که راهی جز مذاکره و تعامل با دنیا ندارد.
