خروش کامیون‌داران و رانندگان کامیون در اولین روز اعتصاب سراسری

پنجشنبه ۱ خرداد ۱۴۰۴

مناطق اعتصابی بر اساس ویدئوهای منتشر شده:
تهران، تبریز، بافت، کرمان، کرمانشاه (مرز پرویزخان و میان‌دربند)، سیرجان، ایلام، شیراز، اراک، بندرعباس، میبد

مطالبات اصلی رانندگان از حکومت:
۱. وضعیت بد معیشتی به موازات کل جامعه
۲. کمبود یا توزیع نامناسب سوخت
۳. گرانی قطعات و تجهیزات مربوط به کامیون‌ها
۴. افزایش هزینه‌های مربوط به بیمه‌های درمانی و بازنشستگی رانندگان
۵. پایین بودن کرایه بار کامیون‌ها
۶. نبود امنیت در سطح جاده‌ها

انتظار رانندگان از مردم:
الف: رانندگان در استان‌های مختلف کشور، در هر بخشی از چرخه صنعت کشور که فعال هستند، به اعتصاب جاری بپیوندند.
ب: بخش‌های مختلف جامعه اعم از کارگران، معلمان، پرستاران و غیره در اسرع وقت، دست به اعتصاب حمایتی از رانندگان بزنند.
ج: رسانه‌های اپوزیسیون، نهادها، سازمان‌ها و احزاب سیاسی با پرداختن به اعتصاب رانندگان، چتری حمایتی برای اعتصاب‌ رانندگان در برابر حکومت ایجاد کنند.

جایگاه اعتصاب رانندگان کامیون:
الف: در صورت تداوم و گسترش اعتصاب، با قطع شدن زنجیره حمل و نقل کشور، بزرگترین ضربه اقتصادی و سیاسی در کوتاه‌مدت به حکومت زده می‌شود و اقتصاد کشور با خطر فلج شدن روبرو می‌شود.
ب: اعتصاب رانندگان کامیون با ایجاد اختلال در بازار کالاها و خدمات، بخش‌های مختلف جامعه را به سمت اعتصاب و حرکت به سوی اعتصابات سراسری جذب می‌کند و خود می‌تواند جرقه شکل‌گیری اعتصابات دیگر بخش‌ها باشد.

برای کاهش خطر سرکوب اعتصاب چه باید کرد؟
۱. حمایت بخش‌های مختلف جامعه، فعالین، تشکل‌ها، سازمان‌ها و احزاب سیاسی موانعی جدی در برابر سرکوب حکومتی ایجاد می‌کند.
۲. رانندگان در بخش‌های مختلف باید فورا اقدام به تشکیل ارگان‌های سازماندهی جمعی اعتصابات بزنند و از طریق شوراها و کمیته‌های اعتصاب، منافع جمعی خود را به پیش برند.
۳. تداوم تجمعات اعتراضی بخش‌های مختلف جامعه، توان و تمرکز حکومت برای حمله به رانندگان و اعتصاب‌شکنی را کاهش می‌دهد.
۴. رانندگان کامیون باید از طریق انتشار بیانیه‌ها و پیام‌های تصویری با مردم ارتباط برقرار کنند و خواهان حمایت آنها شوند.