در فضایی که جمهوری اسلامی فضای رسانه‌های جهان را با اخبار مذاکرات با آمریکا اشغال کرده بود، کارگردانی از ایران، زندانی سیاسی سابق، این فضا را دگرگون کرد و با دریافت جایزه بهترین فیلم در فستیوال معتبر کن در فرانسه، صدای مبارزات مردم، زنان ایران و آزادی را از به دنیا مخابره کرد؛ صدایی که پیش از این در مقیاسی عظیم‌تر با انقلاب زن زندگی آزادی جهانی شده بود.
جعفر پناهی شامگاه شنبه ۳ خرداد ۱۴۰۴، جایزه بهترین فیلم جشنواره کن را از دستان ژولیت بینوش و کیت بلانشیت، دو ابرستاره تاریخ سینمای جهان، و در میان تشویق پرشور حضار دریافت کرد. پناهی، آن چنان که انتظار می‌رفت، سخنرانی خود هنگام دریافت جایزه را تماما به شرایط سیاسی ایران گره زد و چنین گفت:
«من از تمام گروه‌ها با هر عقیده و مرام در کشورم و خارج از کشورم، تمام ایرانیان که برای آزادی و رسیدن به مقام انسانی و برای رسیدن به دموکراسی تلاش می‌کنند، یک خواهش دارم. تمام اختلافات را کنار بگذارید. الان مهم کشور ما است، یکپارچگی کشور ما است. به امید این‌که هر چه زودتر به آزادی برسیم. برسیم به جایی که دیگر کسی به ما نگوید چه بپوش و چه نپوش، چه بکن و چه نکن. و سینما که عشق ما است، کسی به ما نگوید چه بساز و چه نساز. به امید آن روز.»
دریافت جایزه نخل طلای کن برای بهترین فیلم، طبعا قبل از هر چیز افتخاری بزرگ برای جعفر پناهی، بازیگران و دست‌اندرکاران فیلم «یک تصادف ساده» است؛ اما بیش از آن، این جایزه افتخاری است برای کل مردمی که در ایران برای به زیر کشیدن جمهوری اسلامی در جنگی هرروزه هستند.
فیلم «یک تصادف ساده» داستان مردی به نام وحید (با بازی وحید مبصری) را روایت می‌کند که فردی با پای مصنوعی را می‌رباید با این تصور که این همان کسی است که در زندان شکنجه‌اش داده و زندگی‌اش را نابود کرده است. او سپس در تلاش است با تأیید دیگر بازماندگان، مطمئن شود که این همان شکنجه‌گر سابق است و تصمیم بگیرد که با او چه کند.
