شامگاه هشتم فروردین ۱۴۰۴، نیروی انتظامی جمهوری اسلامی در کمال شگفتی بسیاری، بساط تجمع ۴۸ روزه مدافعین حجاب اجباری که خواسته اصلی‌شان اجرای «قانون عفاف و حجاب» بود، به طور کامل جمع شد؛ گو اینکه حکومت دست به خودزنی زده و بخش‌هایی از جناح راست خود را به شیوه خشونت‌آمیزی به عقب رانده. در این رابطه چند نکته حائز اهمیت است که از میزان شگفتی آن می‌کاهد:
الف: این آخرین قطعه یک پازل است
فروردین ۱۴۰۳ با معرفی و اجرای «طرح نور»، اعلام جنگ علیه زنان توسط حکومت با هدف به شکست کشاندن انقلاب زن زندگی آزادی آغاز شد؛ در مهرماه ۱۴۰۳ قانون «عفاف و حجاب» تصویب و نهایی شد؛ در اسفندماه همین سال به رای شورای امنیت ملی جمهوری اسلامی، اجرای این قانون را برای «مصلحت نظام» کنار گذاشته شد؛ اعتراضات بخش‌های افراطی نظام به تصمیم عدم اجرای این قانون بالا گرفت و به تجمعاتی چون موضوع مورد بحث این نوشته دامن زد؛ در نهایت در این تجمع هسته مرکزی حکومت با مشت آهنین به معترضین خودی پاسخ داد.
ب: اقدامی برای تفهیم شرایط جدید به خودی‌ها
سرکوب تجمع‌کنندگان مدافع «قانون عفاف و حجاب»، پیامی است صریح و روشن از سوی خط غالب حکومت به جناح راست خود که واقعیت جدید جامعه و زمین بازی کنونی جنگ مردم و حکومت را به رسمیت بشناسند؛ واقعیت جدیدی که در آن خاکریز حجاب اجباری توسط زنان فتح شده و این جبهه تقریبا به طور کامل از چنگ حکومت درآمده. بخش‌هایی از بدنه حکومت در ماه‌های اخیر به اشکال مختلف در تلاش بوده‌اند که به ضرب و زور حکومت را وادار کنند که همچنان با قدرت در برابر زنان بایستد؛ پاسخ نظام هم این بوده که دیگر توان نداریم و شما باید تا اطلاع ثانوی دندان روی جگر بگذارید.
ج: نظام در برابر زنان کم آورده است
زن‌ستیزی ماهیت ذاتی جمهوری اسلامی است و طبعا گرایش اصولی‌اش به حفظ حمله به زنان و سرکوب آنان تا آخرین لحظه‌ای است که نفس می‌کشد. اما نبرد زنان و حکومت پس از چند دهه به نقطه‌ای رسیده که حکومت دیگر توان سرکوب خود را از دست داده، کنترل زنان از دست حکومت در رفته، روش‌ها و تاکتیک‌های عقب راندن زنان نقش بر آب شده‌اند. در نتیجه یک پیام حکومت به بخش‌های ناراضی خود در مورد حجاب این است که واقع‌بین باشید، قدرت سابق را نداریم، زمینه و امکان سرکوب را نداریم و بدتر از همه اینکه به فرض برخورد سرسخت با زنان در این شرایط، باید منتظر وقوع فوری اعتراضات سراسری برای سرنگونی حکومت باشیم؛ تحولی که طبعا هیچ بخشی از نظام تمایلی به روی دادن آن ندارد.
