در میانه موج اخراج اجباری مهاجران افغانستانی، جمهوری اسلامی اردوگاه‌های اخراجی در سیستان و بلوچستان برپا کرده است که یادآور تاریک‌ترین صفحات تاریخ بشری است. محل‌هایی با شرایطی فاجعه‌بار، فاقد حداقل‌های بهداشتی، بدون غذای کافی، بدون حق تماس و با رفتار تحقیرآمیز نیروهای امنیتی.
این اردوگاه‌ها که ظاهرا قرار است ایستگاهی پیش از بازگرداندن مهاجران به افغانستان باشند، در واقع به شکنجه‌گاه‌هایی بی‌دادرس بدل شده‌اند که نه رسانه‌ای اجازه ورود به آنها را دارد و نه نهاد مستقلی بر آنها نظارت می‌کند.
اما در دل این تاریکی حکومت‌ساز، نور انسانیت از مردم سیستان و بلوچستان می‌تابد. خانواده‌ها و جوانان در این استان، بی‌هیچ حمایت دولتی، با وانت و خودروهای شخصی، خود را به جاده‌های اطراف اردوگاه میلک و الغدیر رسانده‌اند تا آب، نان و غذای گرم به افراد بی شناسنامه و مهاجران اخراجی افغانستانی برسانند.
این همبستگی انسانی، نه‌فقط یک عمل خیرخواهانه بلکه اعتراضی صریح به ساختار تبعیض و سرکوب است؛ پاسخی از دل مردم به حکومت، که نشان می‌دهد کرامت انسانی را نمی‌توان در اردوگاه‌های مرزی دفن کرد.
