در پی اعتراضات پرشور دو روزه مردم سبزوار با شعار «آب برق زندگی، حق مسلم ماست»، فضای عمومی این شهر به شدت امنیتی شده؛ برخی گزارشات از بازداشت ده‌ها نفر در این شهر حکایت دارد؛ سرکوبگران مانع برگزاری تجمع در شب سوم شدند؛ وزارت اطلاعات دائما پیامک‌های تهدیدآمیز به تلفن‌های مردم ارسال می‌کند؛ و خط و نشان کشیدن‌های رسمی دولت به مردم همچنان ادامه دارد.
آنچه چنین شرایط سرکوب‌آمیزی در سبزوار را رقم زده، وحشت حکومت از اقدام بزرگ اعتراضی مردم این شهر است که به نقطه‌عطفی در فضای سیاسی پسا آتش‌بس تبدیل شده. اعتراضاتی که از یک سو با شعار «آب برق زندگی، حق مسلم ماست» اعتراضی عیان به کل وضع موجود را تصویر کرد، و از سوی دیگر به مردم ایران فراخوان داد که تنها مسیر راهگشایی، بازگشت خیابانی انقلاب است. پیامی مهم از سوی مردم سبزوار که خیلی زود در ایران تکثیر شد و با تظاهرات باشکوه مردم خشک‌بیجار با پیش‌گامی زنان ادامه یافت.
با این وجود، حمله نیروهای سرکوب به مردم سبزوار موید در نظر گرفتن چند نکته کلیدی است:
۱. جمهوری اسلامی بیش از حمله نظامی بعدی اسرائیل، از خطر ازسرگیری اعتراضات سراسری مردم هراس دارد.
۲. به رغم شکنندگی و درماندگی صفوف نظام، حکومت همچنان این توان را دارد که اعتراضات پراکنده خیابانی مردم را سرکوب کند.
۳. اعتراضاتی نظیر سبزوار و خشک‌بیجار، نیازمند پیوستن فوری مردم شهرهای دیگر کشور به اعتراضات خیابانی است.
۴. در صورتی که شاهد پیوستن استان‌های مختلف به اعتراضات خیابانی نباشیم، جمهوری اسلامی امکان سرکوب موقت اعتراضات محلی و پراکنده را خواهد یافت.
۵. شکلدهی به اعتراضات سراسری، نیازمند سازماندهی و برنامه‌ریزی موثر برای پیشبرد اقدامات اعتراضی پایدار است.
۶. برای تحقق سازماندهی موثر اعتراضات، دو عامل نقش کلیدی ایفا می‌کنند؛ فعالین محلی، میدانی و جوانان انقلابی؛ و همچنین متشکل شدن مردم در سطوح محلی برای سازماندهی اعتراض
با همه این تفاسیر، جمهوری اسلامی در برابر شرایط فاجعه‌بار موجود هیچگونه راهکار حتی میان‌مدتی جز سرکوب ندارد و در نتیجه این وضعیت با قطب‌نمای «هر روز بدتر از دیروز» ادامه خواهد داشت. همبستگی، اتحاد و سازماندهی ما مردم زمینه‌ای را ایجاد خواهد کرد که به هزینه‌های سرکوب حکومت را برای رسیدن به اهداف خود کاهش دهیم.
