سخنرانی خامنهای در شامگاه یکشنبه ۱۶ شهریور ۱۴۰۴ در دیدار با کابینه پزشکیان، بار دیگر پرده از تناقضها و بنبستهای جمهوری اسلامی برداشت. او با تاکید بر اینکه «ما ضعیف نیستیم» و باید بر «نقاط قوت» تأکید کنیم، عملاً اعتراف کرد که نظام در موقعیتی شکننده و آسیبپذیر قرار دارد.
هشدار او درباره شرایط «نه جنگ، نه صلح» و اینکه این وضعیت خطرناک است، درست در تضاد با موضع پیشین خودش است که میگفت «جنگ نمیشود، مذاکره نیز نخواهیم کرد»؛ این تغییر لحن بهروشنی نشانه ترس حاکمیت از ورود به فاز رویارویی مستقیم با اسرائیل و آمریکا و همزمان ناتوانی در عبور از بنبست سیاسی داخلی و بینالمللی کنونی است.
خامنهای با تأکید بر ضرورت ذخیرهسازی کالاهای استراتژیک و هشدار نسبت به بحرانهای ناگهانی، در واقع تصویری از آیندهای پر از تهدید و بیثباتی برای نظام جمهوری اسلامی ارائه داد. او جمهوری اسلامی را در آستانه جنگ با اسرائیل و بازگشت تحریمهای کمرشکن سازمان ملل طی هفتههای آینده میبیند و همزمان بهخوبی میداند که جامعه زیر فشار گرانی و فقر در حال انفجار است. تکرار وعدههای کلی درباره معیشت، رفاه عمومی و روحیه امید، چیزی جز پوششی برای بحران ساختاری و ناتوانی اساسی حکومت در پاسخگویی به نیازهای ابتدایی مردم نیست.
این سخنان نشان میدهد که جمهوری اسلامی بیش از هر زمان دیگر در وضعیت تدافعی و فرسایشی قرار دارد. تأکید خامنهای بر «ضعیف نبودن» خود اعترافی تلخ است. او و نظامش در سراشیبی سقوطاند، در برابر فشار خارجی و خشم داخلی، و در برابر ملتی که دیگر هیچ اعتمادی به وعدهها و نمایشهای او ندارد. هر سخنرانیاش بیش از آنکه نمایش اقتدار باشد، سند آشکار ضعف و هراس است.
پ ن: این سخنرانی به سنت هر ساله میبایست یک هفته قبل برگزار میشد؛ اما معذورات این روزهای خامنهای در پناهگاه باعث شد تا این برنامه بدون اطلاع قبلی و با یک هفته تاخیر انجام شود.