۳۰ شهریور ۱۴۰۴ در مسجد مکی زاهدان، جلسهای نمایشی با حضور مسئولان ارشد حکومتی از جمله علی موحدیراد، منصور بیجار، سردار حسن مرتضوی و محمدرضا اسحاقی برگزار شد تا با عنوان «دلجویی» از خانوادههای قربانیان جمعه خونین زاهدان، جنایتی سیاسی را با ریشسفیدی و پادرمیانی چند ملای عقبمانده مذهبی بپوشانند.
در این نشست که پایانبخش آن سخنان مولانا عبدالحمید بود، حکومت قربانیان را «شهید» نامید، دیهای ناخواسته تعیین کرد و قاتلان را تنها به ۱۰ سال حبس محکوم نمود؛ حکمی نمایشی که توهینی آشکار به خون دهها انسان، زن و مرد و کودک بیگناهی است که در زاهدان با گلولههای نظامیان کشته و مجروح شدند.
این روند چیزی جز یک «سفیدشویی» سیستماتیک نیست؛ طرحی حسابشده با خیال پایان دادن به دادخواهی مردم زاهدان. ملاهای سنی، مسجد مکی و شماری از ریشسفیدان حکومتی با پذیرش این نمایش سیاسی، در کنار سپاه، استانداری و دستگاه قضایی ایستادند تا قتلعام را کوچکانگاری کنند و حافظه تاریخی را مخدوش سازند.
اما زخمی که بر دل خانوادههای دادخواه و مردم مبارز زاهدان نشسته با شام و شیرینی و حکم صوری التیام نمییابد. خانوادههای دادخواه میدانند آمران اصلی همچنان در قدرتند و این همدستی مسجد مکی و مولانا عبدالحمید و دیگر ملاهای عقبمانده مذهبی، نشانه ای از تلاش برای عادی سازی جنایتهای جمهوری اسلامی است؛ امری که توسط خانوادههای دادخواه و مردم مبارز کل کشور، فراموش نخواهد شد.
