در نمازجمعههای جمعه ۱۹ مهر ۱۴۰۴ در سراسر کشور، امامجمعهها در شهرهای تهران (حاج علیاکبری)، مشهد (آیتاللّه علمالهدی) و شمار دیگری از مراکز استانی مثل اصفهان، ارومیه، اهواز و اردبیل با لحنی هشداردهنده درباره «تهدید عفاف و حجاب اسلامی» سخن گفتند.
محتوای تکرارشوندهٔ خطبهها اعتراض به گسترش بیحجابی و فراخوان به لزوم برخورد با این وضعیت با بسیج رسانهای و فرهنگی گرفته تا گلایه از «نرم شدن» ضوابط پوشش بود. تصویری از یک جناح درون جمهوری اسلامی که با لحنی اخلاقی-امنیتی از گسترش «آزادی پوشش» نگران است و خواستار برخورد و بازسازی نظمِ فرهنگی سابق است.
همچنین محمدحسین طاهری آکردی، سرپرست ستاد امر به معروف و نهی از منکر در گفتگو با خبرگزاری تسنیم وابسته به سپاه پاسداران گفته است که بحث حجاب اجباری اکنون به امیری «سیاسی-امنیتی» تبدیل شده و برخورد با آن سختتر و پیچیدهتر شده است. تلاشی از سوی این آخوند و رسانه امنیتی سپاه برای توجیه بخشهای معترض نظام به وضعیت کنونی پوشش زنان نسبت به شرایط خطیر فعلی حکومت برای برخورد با بیحجابی.
به رغم همین شرایط خطیر، مرکز اطلاعرسانی پلیس نظارت بر اماکن عمومی روز پنجشنبه ۱۷ مهر در اطلاعیهای خطاب به تمامی واحدهای صنفی و اماکن عمومی در ایران تاکید کرد که «مشمول قوانین خاص، ملزم به رعایت مقررات، ضوابط و قوانین جاری کشور هستند.» اطلاعیهای که موضوع اصلی آن عدم رعایت حجاب توسط مشتریان زن واحدهای صنفی و اماکن تجاری است.
شواهد حاکی از آن است که هسته مرکزی جمهوری اسلامی در وضعیتی بنبست قرار گرفته؛ نه توان بستن دهان بخشهای تندروتر خود در زمینه گسترش بیحجابی را دارد؛ نه میتواند در مقابل دستاوردهای انقلابی زنان و جوانان ایران پس از انقلاب زن زندگی آزادی بایستد.
در واقع، این گرد و خاکها و تقلاهای بیحاصل هواداران حکومت نشانگر تناقضی بنیادین در ساختار رژیم اسلامی است؛ ناتوانی در ساکت کردن و فرونشاندن میل بخش مذهبی و حامیانش برای بازپسگیری آزادی حجاب و پوشش زنان در فضای اجتماعی و وحشت از پیشروی زنان و جوانان در آزادیهای اجتماعی و خلاصی از فرهنگ مذهبی و عقبمانده جمهوری اسلامی.