در ۱۸ نوامبر ۲۰۲۵، هم‌زمان با تصویب قانون علنی‌سازی اسناد، قربانیانِ شبکهٔ قاچاق جنسی جفری اپستین در یک روز قبل در ویدیویی مقابل دوربین ایستادند و قاب عکس‌های نوجوانی‌شان را بالا گرفتند؛ همان سال‌هایی که در «جزیره خصوصی» اپستین میان سنین ۱۳ تا ۱۷ سالگی به‌طور سیستماتیک مورد سوءاستفاده جنسی قرار گرفتند.
جفری اپستین با اتکا به ثروت و شبکهٔ چهره‌های سیاسی، اقتصادی و مشهور، سال‌ها این چرخه را اداره کرد؛ جایی که کودکان و نوجوانان برای «میهمانانِ ثروتمند» به کالایی جنسی تبدیل می‌شدند. اپستین در ۲۰۱۹ دستگیر شد اما چند ماه بعد در زندان فدرال منهتن به شکلی «مشکوک» مرد و علت مرگ او خودکشی اعلام شد.
با این وجود، پرونده‌اش به‌دلیل ابهامات گسترده و نام‌های مطرحی که در اسناد آمده، همچنان باز است و به یکی از تاریک‌ترین پرونده‌های قضایی آمریکا تبدیل شده است. تاکنون ده‌ها چهرهٔ بانفوذ با قانون توافق‌های مالی با قربانیان از محاکمه گریخته‌اند؛ اما عده زیادی از قربانیان با پافشاری و دادخواهی، به دنبال مجازات آزارگران هستند.
قربانیانی که سال‌ها تحت آزار و استثمار بودند؛ اکنون در این ویدیو می‌گویند: «من ۱۴ ساله بودم… من ۱۶ ساله بودم… من ۱۸ ساله بودم…و زجر بسیار کشیدم؛ منو یادت میاد؟» و خواستند که همهٔ اسناد این فاجعه، بدون استثناء منتشر شود که می‌تواند موج تازه‌ای از افشاگری‌ها علیه افراد آزارگر صاحب ثروت و قدرت را برملا کند.
این پرونده نشان داد که ساختار مردسالاری، اقتصاد و سیاست مبتنی بر استثمار و سلطه‌گری، سال‌ها با تکیه بر پول و قدرت کودکان را به دام انداخته بود و به آزار و تجاوز جنسی آنان می‌پرداخت.
امروز اما صدای دادخواهی و اعتراضات همان نوجوانانِ فراموش‌شده دارد سدهای محافظت از عاملان را می‌شکند و پرونده‌ای که قرار بود دفن شود، در قلب سیاست و توجه مردم آمریکا و جهان قرار گرفته است و به امکانی نقد مناسبات قدرت، ثروت و مردسالاری و فرهنگ تجاوز مرتبط با آن تبدیل شده است.
