هیچ توهمی در کار نیست؛ اسرائیل یا هیچ دولت دیگری حتی اگر خود مدعی شوند، برای آزادی مردم ایران دست به حمله نظامی نمی‌زنند. تا جایی که به جنگ کنونی برمی‌گردد اهداف آنها به روشنی اعلام شده است: خنثی‌سازی تهدید هسته‌ای، موشکی و گروه‌های نیابتی جمهوری اسلامی به گونه‌ای که منافع اسرائیل، دولت‌ها منطقه و متحدین غربی آنها تامین شود. ۴۶ سال برای حفظ این منافع با حکومت اسلامی مماشات کردند و راه دیپلماسی پیش گرفتند، حالا بر اساس محاسبات‌شان حامی حمله نظامی شده‌اند.
شاید واقعیت مهم‌تر این باشد که ادامه این وضعیت جنگی که مستقل از اراده مردم ایجاد شده، به میزانی که حکومت را بی‌ثبات، درمانده‌تر و آسیب‌پذیر می‌کند، می‌تواند موقعیتی ایجاد شود که فرصت حمله و ضربه نهایی به حکومت توسط مردم فراهم و در ادامه به سرنگونی انقلابی رژیم توسط مردم معترض منجر شود؛ این لحظه‌ای‌ست که مردم ایران باید نقش تعیین‌کننده خود را ایفا کنند.
سرنگونی جمهوری اسلامی از طریق فروپاشی ناشی از بحران و جنگ، برخلاف نگرانی‌هایی که این روزها مطرح می‌شود، لزوماً به معنای استقرار یک دولت دست‌نشانده توسط نیروهای خارجی نیست. زیرا جامعه ایران در این سال‌ها بلوغ سیاسی کم‌سابقه‌ای پیدا کرده است. انقلاب زن زندگی آزادی، تجربه‌های وسیع مبارزاتی در قیام‌های مختلف و اعتصابات، خیزش‌ها، اعتراضات دانشجویی و کارگری؛ همه این‌ها سد قدرتمندی در برابر هر سناریویی برای تغییرات از بالای سر مردم است.
تعیین آینده ایران پس از سرنگونی، به دست خود ما مردم است، البته اگر همین اکنون نقش‌مان را ایفا کنیم. این لحظه، فقط لحظه تماشا نیست؛ لحظه‌ی اقدام است. سازماندهی، دخالت‌گری، سازماندهی و سازمان‌یابی، تدارک، تبلیغ و آماده‌سازی برای ایفای نقش سیاسی پس از فروپاشی رژیم. قدرت از آنِ ما مردم خواهد بود اگر آن را مطالبه، تصاحب و تضمین کنیم.
۲۸ خرداد ۱۴۰۴
