۱. تسلیم و شکست همه‌جانبه جمهوری اسلامی در جنگ با اسرائیل، زمینه‌ساز ورود عملی فوری توده‌های مردم در صحنه، برای خاتمه دادن به حکومت جنگ‌افروز از طریق خیزش سراسری علیه حکومت و یا رفتن به سمت سازماندهی اعتراضات و اعتصابات سراسری شده است.
۲. بازپس‌گیری خیابان‌ها، گسترش فعالیت‌های میدانی چون دیوارنویسی، شعاردهی‌های شبانه، برگزاری تجمعات و فراخوان‌های مردمی باید به وقوع بپیوندند.
۳. تشکل‌یابی و سازماندهی، هماهنگی، همگرایی و فعال‌تر شدن گروه‌ها و تشکل‌ها و فعالین، کمیته‌های اقدام محلی، عملیاتی و رسانه‌ای در داخل کشور باید برای شکل‌دهی به اعتراضات مداوم و گسترده علیه حکومت شکل گیرد.
۴. روند سازماندهی دانشجویان، معلمان، کارگران، پرستاران، بازنشستگان، زنان و جوانان باید در شبکه‌های افقی، مستقل و منطبق با شرایط فعلی گسترش و استحکام یابد.
۵. شوراهای محلی و شبکه‌های قابل اعتماد برای هماهنگی اعتراضات در محلات، مراکز کار و تحصیل تشکیل شود.
۶. کمپین‌های سراسری برای تحریم اجتماعی، بایکوت ادارات و نهادهای رژیم باید با شدتی بیش از پیش صورت پذیرد.
۷. تسخیر شبکه‌های اجتماعی، به کارگیری ابزارهای تولید محتوا و راه‌اندازی کارزار اینترنتی با این پیام که «پایان ناامنی و خشونت و جنگ‌افروزی در ایران و خاورمیانه یعنی پایان جمهوری اسلامی»
۳ تیر ۱۴۰۴ – ۲۴ ژوئن ۲۰۲۵
