در حالی که چند هفته از آتش‌بس می‌گذرد و جمهوری اسلامی تلاش می‌کند از خاکستر یک جنگ ویرانگر برای خود مشروعیت تازه‌ای بتراشد؛ مردم ایران هنوز با ناامنی، فقر، سرکوب و تهدید مداوم مواجه‌اند که البته با وقوع جنگ تشدید هم شده. جنگ نظامی موقتا تمام شده، اما جنگ جمهوری اسلامی علیه زندگی مردم، آزادی، آینده و کرامت انسانی هنوز ادامه دارد.
در این شرایط باید تاکید کنیم که راهکار واقعی برای پایان دادن به تمام این فجایع، سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی با دخالت مستقیم، توده‌ای و سازمان‌یافته مردم ایران است. دیگر زمان تردید نیست، باید به راه افتاد، باید شعارها را تدقیق کرد، باید خیابان، رسانه، محل کار و تحصیل را به میدان‌هایی برای مبارزه هدفمند علیه حکومت تبدیل کرد.
در همین راستا، نقشه راه چنین است:
۱. پایان جنگ با پایان جمهوری اسلامی
ما باید فضای گفتمانی را تغییر دهیم. این وظیفه ما مردم است که در خیابان‌ها، رسانه‌ها، دانشگاه‌ها و محافل عمومی، یک شعار را به زبان مشترک تبدیل کنیم: «پایان جنگ فقط با پایان حکومت جنگ‌افروز جمهوری اسلامی ممکن است.»
ما باید افشا کنیم که جمهوری اسلامی همان‌گونه که مردم ایران را سرکوب می‌کند، عامل جنگ‌افروزی، گروگان‌گیری و آشوب در منطقه نیز هست. چنین افشاگری می‌تواند تمامی پروژه‌های تبلیغاتی حاکمیت برای بازسازی چهره‌اش پس از جنگ و روایت دروغینی که ارائه می‌دهد را خنثی کرد.
۲. سازماندهی میدان‌های مختلف مبارزه
اگر قرار است جنبش سرنگونی به مرحله نهایی خود برسد، باید سازمان‌یافته، پیوسته و افقی به پیش رود. ما به گسترش شبکه‌های اعتماد و ارتباط میان دانشجویان، کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان، زنان و جوانان نیاز داریم.
شوراهای محلی و کمیته‌های اقدام در محلات، مراکز کار و تحصیل، باید شکل بگیرند و اگر به دلیل شرایط جنگی منفعل شده‌اند، مجددا فعال شوند.
این شکل از سازماندهی باید در عین حال که استقلال و عدم تمرکز خود را میان گروه‌های مختلف حفظ می‌کند، شکلی از هماهنگی و همسویی سراسری را در خود داشته باشد.
در شرایط فعلی، فقط سازمان‌یافتگی منسجم می‌تواند جنبش انقلابی مردم را از پراکندگی و انفعال در برابر سد سرکوب نجات دهد.
۳. اقدامات اعتراضی و انقلابی به‌محض پیدایش فرصت
جنبش انقلابی باید آماده باشد تا با کوچک‌ترین روزنه یا جرقه‌ای که منجر به تغییر توازن قوای سیاسی می‌شود، به میدان بازگشته و نمونه‌ای از اقدامات زیر را با قدرت به پیش برد:
راه‌اندازی موج اعتصابات سراسری در بخش‌های مختلف تولیدی و خدماتی؛ ولو به‌صورت چرخشی و منطقه‌ای.
تحریم‌های اجتماعی، بایکوت ادارات و نهادهای حکومتی.
راهپیمایی‌ها و اعتراضات شبانه، بازپس‌گیری خیابان‌ها، دیوارنویسی سراسری و تجمعات گسترده.
باید توجه داشت که هر محله، کارخانه، مدرسه و دانشگاه می‌تواند تبدیل به یک سنگر مقاومت و فعالیت شود و باید برای روزهای سرنوشت‌سازی پیشِ رو آماده بود.
۴. تبلیغات و رسانه: «صدای انقلاب را همه‌جا برسانیم»
در جنگ رسانه‌ای، ما نمی‌توانیم عقب بمانیم. صدا و تصویر این مسیر باید به گوش همه برسد؛ چه در داخل، چه در خارج کشور. ما مردم باید روایت خود را بسازیم و نگذاریم رژیم اسلامی، حقیقت را دفن کند. در این راستا، پیشبرد برخی اقدامات زیر ضروری به نظر می‌رسد:
ایجاد کارزارهای رسانه‌ای گسترده با محوریت شعار «پایان شرایط جنگی با وارد کردن ضربه نهایی به حکومت جنگ‌افروز».
تولید و توزیع محتواهای ویدیویی، صوتی و گرافیکی همسو با نیازهای عینی مبارزات کنونی مردم برای انتشار و پخش در شبکه‌های اجتماعی و تلویزیون‌های ماهواره‌ای
انتشار بیانیه‌های متحد تشکل‌ها و نیروهای انقلابی در داخل و خارج کشور که به ایجاد انسجام و همسویی سیاسی علیه حکومت کمک کند.
این نقشه راه، دعوت‌نامه‌ای است به همه آن‌هایی که باور دارند آزادی ممکن است. هر کس که دلش برای آینده‌ای بهتر می‌تپد، باید بخشی از این مسیر باشد. انقلاب زن زندگی آزادی هنوز زنده است؛ این بار اما باید دقیق‌تر، متشکل‌تر و مصمم‌تر پیش برویم تا سقوط کامل جمهوری اسلامی.
