در روزهایی که اتوبوس‌های پر از مهاجرین افغانستانی در جاده‌های مرزی ایران روانه اخراج اجباری‌اند، سفارت طالبان در تهران زبان به اعتراضی کم‌سابقه گشوده است. این گروه تروریستی که خود ناقض آشکار حقوق بشر است در بیانیه‌ای از جمهوری اسلامی خواسته تا «قوانین تبعیض‌آمیز را لغو» و «تحصیل، درمان و کرامت انسانی» را برای مهاجرین افغانستانی تضمین کند. وضع حکومت خامنه‌ای چنان خراب است که طالبان از او دعوت به در پیش‌گرفتن «سیاست‌های عدالت‌محور و انسانی» می‌کند.
صدالبته که این بیانیه نه نشانه دلسوزی طالبان، که گواه عمق فاجعه‌ای‌ست که جمهوری اسلامی رقم زده است؛ فاجعه‌ای چنان هولناک که حتی طالبان را هم به اعتراض واداشته تا مبادا میلیون‌ها مهاجر به افغانستان بازگردانده شوند و سربار فاجعه‌ای به نام امارت اسلامی طالبان شوند.
نظام جمهوری اسلامی که منبع و مولد دهه‌ها جنگ، تروریسم و ناامنی در خاورمیانه بوده است حالا در مرزهای خود، انسان‌هایی را که از فقر، ناامنی، تجاوز، زندان، شکنجه، اعدام و در یک کلام طالبان گریخته‌اند، در اردوگاه‌های اخراجی با استانداردهای بازداشتگاه‌های فاشیستی نگه می‌دارد. نه غذای مناسب، نه درمان و نه حق اعتراض و دادرسی؛ فقط اخراج، تحقیر و انکار.
سکوت نهادهای جهانی در برابر رفتار جمهوری اسلامی با مهاجرین افغانستانی، به معنای مشروعیت دادن به بی‌عدالتی است که می‌تواند فجایع بیشتری بیافریند. این سکوت، همدستی با ظلم جاری است.
افغانستانیهای ساکن ایران در رنج، کار و مبارزه ما شریک بوده و هستند. جمهوری اسلامی، نه میزبان آنها که شکنجه‌گر این پیکرهای زخمی است. اخراج و آزار افغانستانیهای ساکن ایران باید فورا متوقف شد؛ آنکه به اقتصاد، فرهنگ، جامعه و آینده ایران ضربه میزند، جمهوری اسلامی است، نه مهاجرین افغانستانی؛ و آنکه باید از ایران اخراج شود هم جمهوری اسلامی است.
