خبر کوتاه، سنگین، دردناک و آبستن خشم و اعتراض میلیون‌ها نفر مردم ایران است. حکومت اعدامی، جمهوری اسلامی به رهبری علی خامنه‌ای، بهروز احسانی و مهدی حسنی دو زندانی سیاسی به وقت نکبت اذان صبح یکشنبه ۵ مرداد ۱۴۰۴، به قتل رساند. مریم حسنی در واکنش به این جنایت حکومت نوشت: «پدرم مهدی حسنی اعدام شد… بی‌پدر شدم.»
بی‌تردید این جنایت جمهوری اسلامی و اعدام بهروز احسانی و مهدی حسنی به شدیدترین شکل ممکن محکوم است و باید از طریق فشار اعتراضی مردم و جامعه بین‌المللی، همچنان در این مسیر گام برداشت که حکومت اعدامی را در برابر این اقدام پاسخگو کرد.
اما آنچه باید مورد توجه اکید همه ما مردم قرار گیرد این است که، اعدام این دو زندانی سیاسی، بخشی از راهبرد کلان‌تر حکومت شکست‌‌خورده در جنگ و درمانده در برابر مردم است؛ حکومتی که تلاش می‌کند با تشدید ابعاد سرکوب و افزایش اعدام‌ها از جمله اعدام زندانیان سیاسی، جامعه سراسر معترض را به اختناق بکشاند.
در حالی که این استراتژی جمهوری اسلامی برای گرفتن انتقام شکست جنگ دوازده روزه از مردم، مستقل از اینکه چقدر از میان مردم قربانی بگیرد، سیاستی است که راه به جایی نخواهد برد. همین روزها شاهد هستیم که اعتراضات خیابانی و تظاهرات‌ها با شعار «آب برق زندگی، حق مسلم ماست» در حال گسترش است؛ اعتراضاتی که به درستی مسیر را نشان می‌دهد که اگر هم می‌خواهیم از جمله به اعدام‌ها خاتمه دهیم، باید قدرت‌مان در خیابان و اعتصابات‌مان در محل کار را به رخ حکومت اعدامی بکشانیم.
در این شرایط حساس ضروری است که جامعه ضمن ابراز همدردی و همبستگی با خانواده‌های دادخواه اعدام‌شدگان، بخش‌های هر چه بیشتری از مردم به اعتراضات جاری بپیوندند و از جمله در این تجمعات شعار دهند «حکومت اعدامی، نابود باید گردد»
