سمیه رشیدی، زندانی سیاسی متولد ۱۳۶۲، در چهارم اردیبهشت ۱۴۰۴، هنگام شعارنویسی در محله جوادیه تهران بازداشت و با اتهامات واهی به زندان اوین منتقل شد. او پس از حمله دوم تیرماه اسرائیل به زندان اوین به قرچک ورامین انتقال یافت و در این مدت بارها از دسترسی به خدمات پزشکی محروم ماند.
سرانجام پس از چند ماه رنج و بیتوجهی عامدانه مسئولان زندان و با وجود هشدار مکرر پزشکان و نگرانی خانوادهاش، جان باخت. جمهوری اسلامی با این محرومیت عامدانه از رسیدگیهای درمانی، مسئول مستقیم مرگ سمیه رشیدی است؛ مرگی که به بیان دقیقتر باید از آن با عنوان قتل حکومتی یاد کرد.
هر انسانی حق دارد عقیده، جریان و گرایش سیاسی خود را داشته باشد و این آزادی بخشی جدانشدنی از حق سیاسی و آزادی انسانی افراد جامعه است. جمهوری اسلامی با سرکوب آزادی اندیشه، بیان و انتخاب سیاسی، یکی از بنیادیترین حقوق سیاسی و انسانی را از مردم ایران دریغ کرده است و بهجای پاسخگویی، زندانیان سیاسی را زیر شکنجه، محرومیت درمانی و قتل عمد قرار میدهد.
مرگ سمیه رشیدی یک هشدار روشن است؛ زندانیان سیاسی باید فوراً آزاد شوند و محروم کردن آنان از خدمات درمانی خود یک جنایت سازمانیافته با هدف مرگ تدریجی زندانیان است. مطالبه آزادی همه زندانیان سیاسی باید به یکی از خواستههای محوری و همگانی مردم در اعتراضات و تجمعات تبدیل شود.