روز شنبه ۱۸ اکتبر ۲۰۲۵، در بیش از ۲۷۰۰ نقطه در ۵۰ ایالت آمریکا، میلیون‌ها نفر به خیابان‌ها آمدند تا در تظاهرات گسترده‌ای با عنوان No Kings Protests یا اعتراضات «نه به پادشاهان»، نظم سرمایه‌داری حاکم را که با کسانی چون دونالد ترامپ نمایندگی می‌شود، به چالش بکشند.
در شهرهای بزرگی چون نیویورک، شیکاگو و واشینگتن‌دی‌سی و دیگر شهرهای بزرگ، معترضان شعارهایی چون «ما پادشاه نداریم»، «قدرت از آنِ مردم است»، «اعتصاب عمومی اکنون»، «ثروت برای کارگران، نه شرکت‌ها» و «پایان حکمرانی شرکت‌های بزرگ» فریاد زدند. این حرکت، چه از نظر رادیکالیسم چه وسعت، به درجه‌ای یادآور جنبشِ «تسخیر وال‌استریت» و شعار «ما ۹۹ درصدی هستیم» بود که بیش از یک دهه قبل علیه نظام سرمایه‌داری حاکم و نظام طبقاتی در آمریکا شکل گرفته بود.
جریان‌های راست‌گرای آمریکا و از جمله نیروهای نزدیک به دولت ترامپ، این تظاهرات را «مارکسیستی» و «ضدسرمایه‌داری» خوانده‌اند. سخنگوی مجلس نمایندگان ایالات متحده، مایک جانسون، آن را تجمع «هسته‌های مارکسیست‌ها و مخالفان نظم سرمایه‌داری» نامید.
طبعا نیروهای چپ و سوسیالیست، در کنار دیگر جریانات، نقش مهمی در سازماندهی این اعتراضات داشته‌اند؛ اما صحبت‌های جریانات راست بیشتر از این جهت مهم است که کاملا درک کرده‌اند که این اعتراضات، به نوعی اعتراض به کلیت سیستم حاکم است و از این جهت آن را عمدتا به «کمونیست‌ها» نسبت می‌دهند.
شرکت‌کنندگان از بخش‌های متفاوت جامعه، شامل جوانان، دانشجویان، کارگران و مزدبگیران، علیه ساختار سیاسی–اقتصادی حاکم اعتراض دارند و می‌گویند این سیستم «به سود اقلیت ثروتمند و به زیان ۹۹ درصد باقی‌مانده» عمل می‌کند.
این جنبش که رگه‌های قوی ضدسرمایه‌داری در خود دارد، می‌تواند آغاز موجی عمیق‌تر باشد؛ موجی که نه فقط علیه یک رئیس‌جمهور یا حزب، بلکه علیه کل نظام اقتصادی و سیاسی است که نابرابری و فقر را بازتولید می‌کند.
