در ۲۲ آبان ۱۴۰۴، زینب موسوی، طنزپرداز، به‌دلیل آیتم طنزی که در آن فردوسی و روایت‌های شاهنامه را سوژه‌ی شوخی قرار داده بود، توسط دادگاه به ۶ ماه حبس تعزیری محکوم شد. این حکم البته تنها به زندان محدود نماند؛ طبق متن ابلاغ‌شده، او موظف است طی شش ماه زیر نظر بنیاد فردوسی «رساله‌ای اجباری» درباره جایگاه فردوسی در هویت ملی و اهمیت شاهنامه تدوین کند و دست‌کم ۱۲۰ ساعت قصه‌گویی شاهنامه‌ای را در مدارس مناطق کم‌برخوردار اجرا و مستنداتش را تحویل دهد.
ماجرا از تابستان ۱۴۰۴ و انتشار یک آیتم طنز شروع شد. ویدئوی که در شبکه‌های اجتماعی بازنشر شد و موجی از واکنش‌های مختلف را برانگیخت و در نهایت به تشکیل پرونده و صدور این حکم انجامید.
صدور چنین حکمی، که ترکیبی از حبس، اجبار آموزشی و «اصلاح فکری» است، نشان می‌دهد جمهوری اسلامی نه تنها با آزادی بیان و حق طبیعی انسان‌ها برای نقد، شوخی و تمسخر بیگانه بلکه دشمن آزادی اندیشه و بیان است. آزادی بیان تنها زمانی واقعی است که بی‌قید و شرط باشد؛ یعنی بتوان هر نماد، کتاب و عقیده مذهبی، ملی، تاریخی یا سیاسی را نقد، طنز، تمسخر و توهین کرد.
حکم صادرشده برای زینب موسوی ادامه همان منطق تفتیش عقاید و سرکوب آزادی اندیشه است و اقدامی ضدانسانی و مغایر با اصول آزادی بیان و اندیشه افراد جامعه و به شدت محکوم است.
