محمود سریعالقلم، استاد دانشگاه بهشتی، در مصاحبهای با برنامه نگاه۳۶۰ با موضوع «معماری توسعه در ایران» که بخشهایی از آن توجهات کاربران را به خود جلب کرده، اظهار داشته که فقرا و به طور مشخصتر طبقه کارگر نباید در سیاست و اقتصاد وارد شوند. او مدعی میشود که این علوم نیاز به ظرفیتهای ذهنیای دارند که فقرا فاقد آن هستند.
این سخنگوی آکادمیک سرمایهداری وامانده ایران میگوید که در آیندهی ایران نباید اجازه دهیم از این طبقات وزیر خارجه یا وزیر اقتصاد شوند. این طبقات اگر سر کار بیایند، به دنبال جبران محرومیتهای گذشتهی خودشان هستند، «نه شوکت ایران».
این اظهارات نمایانگر چهره واقعی بورژوازی ملی ایران و نگاه تحقیرآمیز آن نسبت به طبقه کارگر و مزدبگیران است. سریعالقلم و همفکرانش همزمان میخواهند علیه جریانهای سوسیالیستی و جنبشهای کارگری در جامعه که با پرچم «اداره شورایی» فعالیت میکنند، ایجاد هراس کرده و خود را تنها گزینه «کارآمد» برای مناصب کلیدی پس از جمهوری اسلامی معرفی کنند.
این رویکرد نه تنها ابعاد سیاسی و اقتصادی دارد، بلکه شکل پروپاگاندایی آن به جامعه این پیام را میدهد که فقرا و محرومان، شایستگی مدیریت کلان کشور را ندارند؛ در حالی که تاریخ و تجربه نشان داده طبقه کارگر توانایی سازماندهی و اداره جامعه را دارد. امری که با تغییر اساسی نظم سیاسی-اقتصادی حاکم میتواند محقق شود.
