دوشنبه ۲۷ مرداد ۱۴۰۴، علیرضا کاظمی وزیر آموزش و پرورش جمهوری اسلامی اعلام کرد که آموزش‌های نظامی و پدافند غیرعامل در مدارس اجباری خواهد شد. این تصمیم در حالی است که کودکان و نوجوانان حق بازی، شادی، رفاه و برخورداری از آموزش مدرن و انسانی دارند، نه این‌که به اجبار تحت آموزش‌های نظامی قرار گیرند. طبق قوانین بین‌المللی و پیمان‌نامه حقوق کودک، استفاده از افراد زیر ۱۸ سال در امور نظامی ممنوع است و چنین اقدامی آشکارا نقض حقوق کودکان و ظلمی مضاعف به آن‌هاست.
گفتنی است در اردیبهشت ۱۴۰۴ و تنها چند هفته پیش از آغاز جنگ دوازده روزه، جمهوری اسلامی از تفاهم‌نامه امنیتی میان وزارت آموزش و پرورش و فرماندهی نیروی انتظامی پرده برداشته بود که بسیاری از آن به عنوان مقدمه‌ای برای پادگانی کردن مدارس یاد کردند؛ مساله‌ای که به نظر می‌رسد پازل آن قرار است با اضافه شدن تفاهم‌نامه‌های بعدی با نیروهای نظامی حکومت تکمیل شود.
جمهوری اسلامی نشان داده که هدفش از آموزش، تربیت دانش‌آموزانی آزاد با تفکر انتقادی و انسانی نیست، بلکه ساختن «بسیجی» و «سرباز ایدئولوژیک» است؛ نوجوانانی که از همان سال‌های مدرسه، به‌جای اندیشیدن و علم‌آموزی، مطیع ایدئولوژی حاکم باشند. این اجبار در کنار دو سال سربازی اجباری پس از پایان تحصیل، نفرت از سیستم آموزشی و کل ساختار جمهوری اسلامی را بیشتر کرده است. جمهوری اسلامی، مدرسه را نه جای رشد و آزادی، که پادگانی می‌خواهد برای تولید سربازان فکری و نظامی حکومت؛ امری که تاکنون شکست خورده است.
