در سال ۱۴۰۴، شمار کودکان بازمانده از تحصیل در ایران طبق آمار رسمی به حدود یک میلیون نفر رسیده است. این فاجعه ملی نتیجه مستقیم سیاست‌های تبعیض‌آمیز، فقر گسترده، نابرابری طبقاتی و نظام آموزشی ایدئولوژیک جمهوری اسلامی است؛ نظامی که به جای تضمین آموزش رایگان و برابر، آموزش را به کالایی طبقاتی بدل کرده و صدها هزار کودک و نوجوان را از ابتدایی‌ترین حق انسانی‌شان محروم ساخته است.
مدرسه در جمهوری اسلامی، ابزار تحمیل ایدئولوژی مذهبی و بازتولید تبعیض اجتماعی شده است. تا این حکومت عقب‌مانده مذهبی پابرجاست، امکان و میل به تحصیل، پیشرفت و حرکت اجتماعی برای کودکان و نوجوانان ایران سرکوب می‌شود. آموزش در ایران امروز به‌جای اینکه راهی به‌سوی رهایی و عدالت باشد، به نماد سقوط و بن‌بست جامعه زیر سلطه جمهوری اسلامی تبدیل شده است.
