امروز سه‌شنبه ۲۹ مهر ۱۴۰۴، دانشجویان پردیس رضایی‌نژاد دانشگاه خواجه نصیر در اعتراض به وضعیت رفاهی و آموزشی دانشجویان، طبق فراخوان قبلی دست به تجمعی بزرگ زدند. این تجمع بزرگ یک هفته پس از سلسله اعتراضات دانشجویان همین دانشگاه در خوابگاه و محوطه دانشگاه برگزار شد.
از جمله شعارهایی که در تجمع امروز سر داده شد عبارت است از:
نه پادگان نه بنگاه، درود بر دانشگاه
دانشگاه پولکی، شهریه زورکی
سلف و خوابگاه نداره، دزدی ادامه داره
دانشجو داد بزن، حقتو فریاد بزن
ما تماشاگر نمی‌خواهیم، به ما ملحق شوید
دانشجو می‌میرد / ذلت نمی‌پذیرد
در پایان تجمع، دانشجویان بیانیه‌ای درخشان قرائت کردند که در آن دانشگاه را سنگر آزادی دانستند و اعتراض خود را ادامه نسل‌های پیشینی دانستند که شعله مبارزه علیه استبداد را در دانشگاه زنده نگه‌داشته بودند. دانشجویان در بیانیه خود با تاکید بر ضرورت تداوم مبارزات خطاب به مسئولین حکومت اعلام کردند: «ما ایستاده‌ایم، جمعی، آگاه و آزاد»
بیانیه پایانی تجمع اعتراضی دانشجویان دانشگاه خواجه نصیر
ما، فرزندان دانشگاه، وارثان نسلی هستیم که سال‌ها برای آگاهی و آزادی ایستاده‌اند. دانشگاه همیشه سنگر اندیشه و روشنگری بوده است؛ جایی که پرسیدن و اعتراض کردن جرم نیست، بلکه نشانه‌ی زیستن آگاهانه است.
اکنون در ظهرگاه ۲۹ مهر، ما دانشجویان دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی بار دیگر خشم خویش را فریاد کردیم تا بگوییم برای حقوق و احترام دانشجو جای هیچ مذاکره‌ای نیست.
با آغاز فرایند پولی سازی دانشگاه‌ها و تکرار مهملات و دروغ بزرگ کسری بودجه، تمام بدنه‌ی دانشگاه مملو از کارشکنی‌های متعدد شده است و در این میان چکمه‌ی ساختمان مرکزی روی گلوی دانشجوست.
امروز دانشگاه ما زیر بار سیاست‌های ناعادلانه و نگاه‌های سوداگرانه خم شده است. غذای سلف در شأن انسان نیست، شهریه‌ها نفس دانشجو را می‌بُرند، و خوابگاه‌ها از ازدحام و کمبود امکانات به جان آمده‌اند. همه‌ی دانشجویان حق دارند در خوابگاهی درخور شأن خود زندگی کنند، نه در اتاق‌های کوچک و شلوغی که تنها برای پر کردن جیب دیگران طراحی شده‌اند.
در کنار این مشکلات، سایه‌ی سرکوب و تهدید نیز بر دانشگاه گسترده است؛ بر زبان‌هایی که جز از عدالت و رفاه سخن نمی‌گویند. ما می‌گوییم: تا وقتی که پولی‌سازی و تبعیض ادامه دارد، تا وقتی تهدید جای گفت‌وگو را گرفته، اعتراض و تحصن ما پایان نخواهد یافت.
دانشگاه را نمی‌توان با پول اداره کرد و با ترس ساکت نگه داشت. دانشگاه با آزادی زنده است؛ با حق انتقاد، با امید به تغییر، با صدای جمعی دانشجویان.
ما خواهان غذای سالم، شهریه‌ی منصفانه، خوابگاه در شأن دانشجو و فضای امن برای بیان آزادانه‌ی اندیشه‌ایم. آموزش، حق همگانی است نه کالایی تجملی.
ما ادامه‌دهنده‌ی راه نسل‌هایی هستیم که دانشگاه را سنگر آگاهی ساختند و در سخت‌ترین سال‌ها چراغ آزادی را روشن نگه داشتند. امروز نیز همان صدا را تکرار می‌کنیم:
دانشگاه سکوت نخواهد کرد.
تا روزی که عدالت و آزادی در این سرزمین ریشه بدواند، ما ایستاده‌ایم، جمعی، آگاه، و آزاد.
سه‌شنبه ۲۹ مهر ۱۴۰۴
