در برنامه «زن روز»، یک مسابقه مد و استایل به مجریگری مهناز افشار، داوران زن در یک صحنه، نگاه مردسالارانه و جنسیت زدهای را بازتولید کردند. یکی از داوران برنامه به شرکتکننده زن میگوید: «اگر شوهر داشتی، اجازه نمیداد این لباس را بپوشی» و دیگر داور تأکید میکند که «۹۰ درصد جامعه نمیخواهند لباس زیر تو را ببینند.»
این جملات، تداوم همان ذهنیتی است که زن را ملکیت مرد، شوهر و ناموس دیگری میداند و تابع خواست اکثریتی خیالی میداند؛ ذهنیتی که حق مالکیت زن بر بدن، آزادی پوشش و سبک زندگیاش را انکار میکند.
چنین استدلالهایی ادامه همان فرهنگی است که جمهوری اسلامی طی دههها بازتولید کرده است؛ فرهنگی عقبمانده و جنسیتزده که زنان را از ابتداییترین حقوق انسانیاش محروم ساخته و آنها را در چارچوب ناموسپرستی و کنترل بدن نگه میدارد.
این نگاه محدودکننده فقط به صحنه یک مسابقه ختم نمیشود. علی مطهری، نماینده سابق مجلس اسلامی، همزمان با پخش همین برنامه در اظهاراتی مشابه گفته بود: «زنان و دختران جوان در ایران جوری بیرون میآیند که نافشان پیداست و باید با آن برخورد شود.». این سخن، همان منطق سرکوبگر و کنترلگری است که با زبانی رسمی و قانونی بیان میشود؛ همان منطقی که در «زن روز» با زبان داوران بازتولید شد.
چه در کلام یک سیاستمدار حکومتی و چه در رفتار داوران یک برنامه سرگرمی، یک ریشه مشترک وجود دارد؛ زنستیزی، جنسیتزدگی و انکار آزادیهای انسانی. در برابر این تفکر، جامعه انسانی و آزاد جایی است که زن بتواند آزادانه انتخاب کند چه بپوشد یا نپوشد، چهطور زندگی کند و با چه کسی رابطه داشته باشد؛ حقوقی که نه امتیاز ویژه، بلکه بنیان زندگی در یک جامعه انسانی، مدرن، آزاد و برابر است.
