در هفته‌ها و ماه‌های اخیر، حضور زنان بدون حجاب و پوشش اسلامی در خیابان‌ها، دانشگاه‌ها، مراکز خرید، کافه‌ها، سواحل قشم و کیش و حتی ایونت‌های رسمی مثل برنامه دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به سطحی رسیده که عملاً چهره جدیدی از ایران را به جهان نشان می‌دهد.
این تغییرات همزمان با مواضع برخی مقامات جمهوری اسلامی همراه شده؛ از اظهارات اخیر غلامحسین محسنی‌اژه‌ای در نشست شورای‌عالی قوه قضائیه که ظاهرا دستور برخورد با «عوامل ترویج و توسعه بی‌حجابی» را صادر کرد تا نارضایتی دائمی امامان جمعه، روزنامه کیهان و سایر بخش‌های مذهبی و حامیان اسلامگرای حکومت که بی‌وقفه از «تلاش دشمن برای برهنگی» و «تهاجم فرهنگی» حرف می‌زنند. اما حاکمیت در عمل توان بازگرداندن کنترل شرایط پیش از انقلاب زن زندگی آزادی را ندارد.
این موج رو به گسترش آزادی پوشش، محصول به‌هم‌خوردن توازن قوای سیاسی پس از انقلاب زن زندگی آزادی و وضعیت شکننده جمهوری اسلامی در ماه‌های اخیر است؛ وضعیتی که با فعال شدن مکانیسم ماشه، جنگ ۱۲روزه جمهوری اسلامی با اسرائیل، بحران اقتصادی و فرسایش شدید مشروعیت داخلی، حکومت را در موقعیت تدافعی و درمانده فعلی نگه داشته است.
بخش‌های مذهبی وابسته به حکومت از این عقب‌نشینی خشمگین‌اند، اما هسته اصلی قدرت در جمهوری اسلامی می‌داند کوچک‌ترین فشار امنیتی بر بدن جامعه می‌تواند دوباره خشم انباشته سال‌های اخیر را شعله‌ور کند و انفجاری از اعتراضات را برانگیزد.
در این شرایط، زنان و جوانان با جسارت بیشتر پیشروی می‌کنند، از دانشگاه، خیابان تا فضاهای عمومی. جمهوری اسلامی مجبور به عقب‌نشینی شده و زنان و جامعه ایران نیز از دستاوردی که گرفته عقب نمی‌رود؛ شکافی که حالا تبدیل به نشانه‌ای روشن از تغییر دوران سیاسی و اجتماعی شده است.
