۵ شهریور ۱۴۰۴، ویدئوهایی از پایکوبی و شادی صدها دختر و پسر جوان در مرکز خرید سیوان سنتر تهرانپارس منتشر شد؛ جایی که موسیقی و رقص جمعی فضای پاساژ را پر کرده بود. این اتفاق که در ملأعام و قلب پایتخت روی داد و نشان داد نسل تازه سال‌هاست که دیگر هراسی از تبدیل کردن شادی به یک کنش آشکار ندارد و هر روز این صحنه‌ها را در اشکال مختلف در تهران و سراسر ایران می‌بینیم.
این رخداد، نماد جدال نسل جوان با فرهنگی است که جمهوری اسلامی بیش از چهار دهه است آن را با نام «زندگی اسلامی، مذهبی و سنتی» تبلیغ می‌کند. اینکه صدها جوان در فضای عمومی بی‌پروا به رقص درآیند، نشان می‌دهد که پس از آغاز انقلاب زن زندگی آزادی، حکومت دیگر قادر به کنترل سیاسی و فکری، سبک زندگی و بدن‌ها در خیابانها و اماکن عمومی نیست.
این همان نقطه‌ای است که شادی و زندگی روزمره به میدان مبارزه سیاسی بدل می‌شود؛ تقابلی آشکار میان جامعه‌ای خواهان حق زندگی انسانی و حکومتی که بر مذهب، محدودیت و سرکوب بنا شده است؛ تقابلی که پیش از این در دل آن خاکریز حجاب توسط مردم فتح شده و ایونت‌هایی مانند سامرپارتی تهرانپارس نشانه‌هایی از گریز جامعه برای فتح خاکریز آپارتاید جنسیتی ارائه می‌دهد.
این شادی های و تجمعات جمعی باید گسترده تر و تکثیر شوند و فضای عمومی جامعه به تسخیر زنان بدون حجاب و جوانان خواهان سبک زندگی مدرن با رقص، شادی و مبارزه سیاسی با آهنگ‌های انقلابی درآید.
