احمد احمدیصدر، رئیس سازمان خدمات و مشارکتهای اجتماعی شهرداری تهران در مصاحبهای مربوط به روز ۶ فروردین ۱۴۰۳ خود در خصوص رسیدگی به وضعیت ترنسها چنین گفت:
«با ایجاد زیرساخت لازم به ترنسهای معتاد متجاهر اسکان میدهیم، اما هیچ مسئولیتی را نمیتوانیم قبول کنیم. چون این امر کار تخصصی وزارت بهداشت است و وزارت بهداشت باید ورود کند. نقطهای را پیشبینی کردهایم که کمترین تنش را داشته باشد، اما هنوز وزارت بهداشت برای تامین کادر تخصصی برای اداره ترنسها اعلام آمادگی نکرده است.»
در پاسخ به نکات این مقام حکومتی باید گفت که اولا طبیعی است حکومتی که هویت انسانی، جنسی و جنسیتی رنگینکمانیها را به رسمیت نمیشناسد و خود زمینهساز تمامی مشکلات آنهاست، برای حل چنین مساله سادهای چون اسکان ترنسهای معتاد نیاز به تخصص داشته باشد. ثانیا در رابطه با زیرساختهای مورد نیاز هم باید گفت که از دید مردم ایران تنها زیرساخت مورد نیاز برای رعایت حقوق ترنسها این است که شما گورتان را گم کنید و بگذارید مردم زندگیشان را بکنند.
با این وجود باید روی این نکته تاکید داشت که به نظر میرسد فشارهای شهرداری تهران بر ترنسها رو به افزایش است و این موضوع وضعیت بسیار نگرانکنندهای را برای ترنسها در همه سطوح تصویر میکند؛ فشارهایی که شاید آخرین نمونه مهم آن ایجاد محدودیتهایی برای تردد ترنسها در محدوده تئاترشهر بود. این روند تعرض حکومت به پایهایترین حقوق ترنسها را نباید بیپاسخ گذاشت و مورد اعتراض قرار داد.
