کمر واتیکان بالاخره زیر فشار دستاوردهای بزرگ غرب در زمینه حقوق رنگینکمانیها شکست. آخرین گزارشات حاکی از این است که واتیکان به مردان همجنسگرا چراغ سبز نشان داده تا کشیش شوند، البته تا زمانی که قول دهند، مجرد بمانند. اگر چه واتیکان صراحتاً مردان همجنسگرا را از ورود به مقام کشیشی منع نکرده بود، دستورالعملی از سال ۲۰۱۶ مردانی را که به زعم کلیسا «گرایشهای عمیق همجنسگرایانه» دارند ممنوع کرد. دستورالعملهای جدید که توسط اسقفهای ایتالیا تایید شده است، می گوید که مدیران حوزه های علمیه باید ترجیحات جنسی یک نامزد کشیش را در نظر بگیرند، اما تنها به عنوان یکی از جنبه های شخصیت آنها.
طبعا این نوشته در تکریم و اعتبار دادن به کلیسا نیست که تاریخا یکی از اصلیترین مراکز اعمال هر گونه خشونت فیزیکی و روانی علیه رنگینکمانیها بوده است؛ آنچه کلیسای کاتولیک در قرون وسطی علیه زنان و رنگینکمانیها انجام داده، تا قرنها فراموششدنی نیست. نکته مهم اما اینجا است که واتیکان، کانون هموفوبیا و ارتجاع در تاریخ اروپا، تحت فشار گسترده جنبشهای مدرن امروز در دنیای غرب که هر گونه تبعیض و ستم بر مبنای جنسیت و گرایش جنسیتی را باطل میدانند، وادار شده که از مبانی خود کمی فاصله بگیرد؛ به این امید که بتواند در میان نسل جدید همچنان موقعیت خود را حفظ کند.
حالا که واتیکان میخواهد به همجنسگرایان اجازه کشیش شدن دهد، جا دارد که یکی از بهترین فیلمهای ساخته شده سال ۲۰۲۴ را به مخاطبین معرفی کنیم که به تصمیم اخیر کلیسای کاتولیک هم مربوط میشود. «مجمع کاردینالها» یا Conclave، یک فیلم مهیج معمایی به کارگردانی ادوارد برگر و نویسندگی پیتر استران است. این فیلم بر اساس رمانی به همین نام که رابرت هریس در سال ۲۰۱۶ نوشته است، ساخته شده است.
ریف فاینز بازیگر شناخته شده باز هم در این فیلم درخشید و یکی از بهترین بازیهای امسال را ارائه داد. در این فیلم، ریف فاینز بعد از اینکه معلوم میشود پاپ مرده، مسئول برگزاری روند انتخاب پاپ جدید میشود؛ مسئولیتی سنگینی که او را با مجموعه پرشماری از فسادها، رسواییها و کثافاتی روبرو میکند که زیر پوست کلیسای کاتولیک جریان دارد؛ در این فیلم مساله جنسیت و رابطه کلیسای کاتولیک با زنان و رنگینکمانیها هم به شکلی ظریف و تماشایی به تصویر کشیده میشود.