سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، روزنامه هم‌میهن در گزارشی مفصل به پرونده تجاوز منسوب به پژمان جمشیدی پرداخت؛ گزارشی که در آن بنابر گفته‌ی شاکی، پزشکی قانونی دو بار وقوع تجاوز را تأیید کرده است. طبق همین گزارش، خانواده قربانی تحت فشار و تطمیع قرار گرفته‌اند و حتی پیشنهاد ۵۰ میلیارد تومانی برای پس‌گرفتن شکایت خود دریافت کرده بودند.
هم‌زمان، رسانه‌های حکومتی و امنیتی جمهوری اسلامی با همراهی گسترده چهره‌های سینمایی رسمی و ورزشی، حتی فردی چون علی دایی، جمشیدی را قهرمانی مظلوم معرفی کردند و اینگونه به حمایت از فرهنگ تجاوز و سرزنش قربانی کمک کردند.
این رفتار، نه فقط حمایت از یک متهم خاص، بلکه بخشی از سیاست دائمی جمهوری اسلامی و فرهنگی است که ترویج می‌دهد؛ که در حفاظت از مردان قدرتمند و خاموش‌کردن زنان و انسان‌های آسیب‌دیده است.
فراتر از این پرونده، حکومت مذهبی ایران دهه‌هاست که با قوانین و تبلیغات خود تجاوز را عادی و رابطه جنسی انسانی رضایت‌مندانه را جرم‌انگاری کرده است. از کودک‌همسری و حذف آموزش جنسی تا نادیده‌گرفتن رضایت در روابط، جمهوری اسلامی با کالایی‌انگاری و نگاه جنسی به بدن زن، خشونت جنسی را در ساختار قدرت خود و فرهنگ رسمی نهادینه کرده است.
آنچه امروز در پرونده پژمان جمشیدی می‌بینیم، چهره رسانه‌ای همان نظم مردسالار، زن‌ستیز و کوییرستیزی است که از مسجد تا وزارت ارشاد و سینمای حکومت امتداد دارد. نظمی که تا زمانی که پابرجاست، تجاوز نه خطا، بلکه ابزار حفظ سلطه باقی خواهد ماند و مورد حمایت واقع خواهد شد.
