روز جمعه ۱۶ آبان ۱۴۰۴، در میدان انقلاب توسط شهرداری جمهوری اسلامی در تهران، مراسمی رسمی برای رونمایی از مجسمه والِریَن، که امپراتور روم را در حالت زانوزده در برابر شاپور یکمِ ساسانی، نمایش می‌داد، برگزار شد. هم‌زمان ارکستر سمفونیک تهران و پنج خوانندهٔ مرد نیز کنسرتی رایگان اجرا کردند.
اما از همه عجیب تر تصاویری از خیابان انقلاب بود که رژه‌ای از سوارکاران در لباس سربازان هخامنشی در آن برگزار می‌شد. رونمایی و اجرای یک نمایش حکومتی با مقاصد سیاسی و ملی‌گرایانه توسط حکومتی برخاسته از جنبش اسلام سیاسی.
این نمایش را باید در چارچوب تلاش جمهوری اسلامی برای ایجاد نمادهای جدید مشروعیت پس از شکست در جنگ با اسرائیل دید. پس از ضربه‌های سنگین نظامی-امنیتی در جنگ ۱۲ روزه با اسرائیل، نهادهای حکومتی برای بازسازی چهرهٔ ویران شده خود به نمادهای پیشااسلام و نمایش‌ها و کنسرت‌های کنترل‌شده پناه برده‌اند.
نکته تلخ برای جمهوری اسلامی این است که می‌داند تاریخ مصرف تبلیغات اسلامی و نمایش‌های مذهبی‌اش به سر آمده و تنها می‌تواند به باورهای ناسیونالیستی برای بقای کوتاه مدتش چنگ بزند.
نظام جمهوری اسلامی اکنون می‌خواهد با رژه اسب سواران هخامنشی و نمایش مجسمه زانو زدن امپراتور روم، غرب‌ستیزی در قامت ناسیونالیسم را رواج دهد. اما باید بداند آنچه برای جوانان، زنان و جامعه ایران اهمیت دارد، زانو زدن خامنه‌ای و جمهوری اسلامی است. مسیری که با انقلاب زن زندگی آزادی اوج گرفته و با سرنگونی کلیت نظام جمهوری اسلامی محقق خواهد شد.
