بعد از هفته‌ها کش و قوس، جمهوری اسلامی بالاخره امروز شنبه ۲۳ فروردین‌ماه در مسقط عمان با قاتلین قاسم سلیمانی، با دولتی که بیش از چهل سال بر او مرگ فرستاده، وارد مذاکره شد.
مذاکره‌ای که از عباس عراقچی و خبرگزاری‌های حکومتی گرفته تا استیو ویتکاف و وزیر خارجه بحرین، همه و همه آن را «مثبت و سازنده» تعبیر کردند؛ عبارتی مبتنی بر نزاکت دیپلماتیک که معنایش معمولا این است که مذاکرات فعلا پشت درهای بسته ادامه خواهد داشت «تا ببینیم چه پیش می‌آید»
اما پشت این ظاهر مثبت و سازنده، همه چیز منفی، زمخت و مملو از تضادهای آشتی‌ناپذیر است. یک طرف این تعامل سازنده، حکومتی است که تقریبا بحرانی نیست که کشتی‌اش در آن به گل ننشسته باشد و هشتاد و چند میلیون مردم ایران مترصد هر فرصتی برای سرنگونی تمام‌عیارش هستند.
طرف دیگر هم بمب‌افکن‌هایش را به سمت رژیم نشانه گرفته، اسرائیل را در حالت آماده‌باش نگه داشته، با سیاست فشار حداکثری اقتصاد حکومت را در معرض فروپاشی قرار داده، در عراق و یمن هم در حال نابودی یا تضعیف بازماندگان نیروهای نیابتی جمهوری اسلامی است.
هر کس می‌خواهد مجاز است با کلمات بازی کند، اما برای مردم ایران، تنها رویداد «مثبت و سازنده» نابودی حکومتی است که ظرف چهل و شش سال اخیر، آنها را به گروگان گرفته است.
